دسترسی ها

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی مبارکه نا،   نیکولو در مقاله ای در پایگاه خبری ‘لوبلاگ’ نوشت: مذاکرات هسته ای با ایران به مرحله ای رسیده که حل مسایل باقی مانده مستلزم اتخاذ تصمیم های سیاسی دشوار از سوی تیم های مذاکره کننده است.

وی با یادآوری این نکته که تصویب تحریم های بیشتر از سوی کنگره آمریکا علیه ایران به منزله پیش درآمد شکست مذاکرات خواهد بود، افزود: بعید است ایران دست روی دست بگذارد تا آمریکا یک سری تصمیم های مهم در این باره اتخاذ کند که آیا توافق نامه موقت کنونی بار دیگر تمدید بشود یا نشود، توافقنامه جامع امضا بشود یا خیر ، تحریم های جدید علیه ایران اعمال شود یا نشود و تاسیسات هسته ای این کشور مورد حمله قرار بگیرد یا نگیرد.

به گفته نیکولو، با وجود آنچه اعضای گروه پنج بعلاوه یک ترجیح می دهند، سقوط شدید قیمت نفت و احتمال اعمال تحریم های جدید، ایران را در تنگنا قرار نداده است و این کشور همچنان می تواند از سر میز مذاکرات بلند شود و برای مثال، از تصمیم خود برای خروج از معاهده منع اشاعه تسلیحات هسته ای(ان پی تی) خبر دهد.

ایران از حقوق خود به عنوان یکی از امضا کنندگان ان پی تی به خوبی آگاه است. بند 5 این معاهده می گوید: ‘هر کشوری که تشخیص دهد مسایل فوق العاده ی مربوط به موارد توافق شده در چارچوب این معاهده، منافع عالی اش را تضعیف کرده است، حق دارد از این معاهده خارج شود.’

ایران می تواند استدلال کند محدودیت هایی که به اسم یک ‘تهدید فرضی برای صلح’ بر اقتصاد و مردمش اعمال شده ، منافع عالی این کشور را تضعیف کرده است.

سفیر پیشین فرانسه در ایران تاکید کرد: در این میان، تحریم های جدید آمریکا صرفا باعث بدتر شدن مسایل خواهد شد. به واقع، آن دسته از کشورهای امضا کننده ان پی تی که زرادخانه هسته ای در اختیار دارند، علیه کشوری که عضو این معاهده است ولی تسلیحات هسته ای ندارد، تبعیض قایل می شوند و این به معنای نقض روح و مفاد ان پی تی است.

نیکولو افزود که ایران آنچه را وی تخلفات قبلی اش از توافقنامه پادمان ها خواند، پذیرفته است و بیشتر آنها را اصلاح کرد و آژانس بین المللی انرژی اتمی با وجود تحقیقات گسترده و بازرسی های متعدد در یافتن نشانه ای متقن دال بر تولید یک قطعه انفجار هسته ای و تدارک یک آزمایش هسته ای در ایران شکست خورده است. ایران همچنین می تواند بگوید که تمرکز پنج بعلاوه یک بر ‘زمان جهش(گریز هسته ای)’، صراحتا حاکی از آن است که این کشور هنوز در هیچ مسابقه ای برای تولید بمب شرکت نکرده است و براین اساس، شورای امنیت سازمان ملل حق ندارد تحریم هایی را اعمال کند که طبق بند 7 منشور سازمان ملل در ازای ‘تهدید آفرینی برای صلح’ مجاز اعلام شده است و علاوه بر آن، تحریم های یکجانبه اعمال شده از سوی برخی اعضای مهم شورای امنیت نیز فاقد توجیه است.

نیکولو در بخش دیگری از این نوشتار، به زعم خود توصیه کرد که ایران برای اثبات مسوولیت پذیری اش باید با صراحت اعلام کند که خروجش از ‘ان پی تی’ بر اهمیت و ارزش توافقنامه اش با آژانس بین المللی انرژی اتمی در باب پادمان ها و تعهد کلی اش به دست نیافتن یا نساختن یک سلاح هسته ای، تاثیر نخواهد داشت.

وی افزود: برای از بین بردن تمامی ظن و تردیدها، ایران باید همزمان با خروج از ‘ان پی تی’ اعلام کند که داوطلبانه از مفاد این معاهده تبعیت خواهد کرد و همه مواد و تاسیسات هسته ای اش را در چارچوب توافقنامه پادمان ها حفظ می کند. چنین اقدامی، بی سابقه نیست. فرانسه که در سال 1992 به ان پی تی پیوست، در سال 1968 با صدور بیانیه ای در سازمان ملل، به توضیح دلایلش درباره امضا نکردن این معاهده پرداخت و گفت: به خاطر اهمیت مساله منع اشاعه هسته ای، مانند امضا کنندگان این معاهده عمل خواهد کرد. افزون بر این، ایران هنگام خروج از ‘ان پی تی’ باید تصمیم خود را برای پیوستن دوباره به این معاهده به محض لغو تحریم های شورای امنیت یکجانبه مرتبط با فعالیت های هسته ای اعلام کند.

با توجه به اهمیت پرهیز از هر گونه اقدامی که موجب تضعیف کارایی ‘ان پی تی’ شود، خطر خروج ایران از این معاهده باید پنج به علاوه یک را به انجام مسوولیت هایشان وادارد. چنین خطری باید کنگره آمریکا را سر عقل آورد و روند امضای توافقنامه جامع با ایران را سرعت بخشد.