دسترسی ها

به گزارش خبر نگار پایگاه خبری تحلیلی  مبارکه نابه نقل از مهر، تیم ملی کشتی فرنگی ایران در شرایطی پای به رقابتهای جام جهانی ۲۰۱۵ تهران گذاشت که از چند هفته مانده به این رویداد بزرگ، مشخص بود با اتفاقات و حواشی زیادی روبرو خواهد شد. غیبت ستاره‌ها و ترکیبی ناهماهنگ در جام جهانی از یک سو و نمایش غیر قابل قبول برخی چهره‌های باتجربه که انتظار پیروزی از آنان می رفت از سویی دیگر، نشان داد کشتی فرنگی مسیر خوب ومطمئنی را در پیش نگرفته و همچنان درگیر نام و عنوان چهره‌هاست.

این در حالی است که فرصت زیادی تا رقابتهای جهانی آتی و همچنین میدان بزرگ المپیک ۲۰۱۶ ریو برزیل نمانده و اگر قرار باشد کشتی فرنگی با همین قهرمان سالاری و تصمیمات آنی و شخصی چهره‌ها اداره شود، راه به جایی نخواهد برد.

سقوط سه پله‌ای در یک نگاه
تیم ملی کشتی فرنگی ایران در نخستین مصاف خود با تیم آذربایجان در جام جهانی تهران، یک تیم دست و پابسته، با استرس و بی انگیزه نشان داد که حتی نفرات اصلی و باتجربه ترکیب کادر فنی هم نتوانستند طبق پیش بینی‌ها عمل کنند.

حبیب‌الله اخلاقی و واگذاری نتیجه در آخرین لحظات به حریف، نمایش ضعیف بهنام مهدیزاده در مصاف با حریفی که اختلاف زیادی با او داشت، باخت عجیب مجتبی کریم‌فر و همچنین کشتی بی‌رمق افشین بیابانگرد که به دلیل کاهش وزن بیش از حد، توان ایستادن هم نداشت، از جمله اتفاقاتی بود که حتی صدای اعضای شورای فنی تیم‌های ملی به عنوان حامی اصلی کادر فنی را هم در آورد.

اینکه چرا برخی از فرنگی کاران اصلی ترکیب تیم ملی به رغم حضور چندین ماهه در اردوهای آماده‌سازی، به هیچ وجه در حد و اندازه های همیشگی خود نبودند و برخی از آنان در اواسط یا اواخر کشتی با تحلیل شدید توان جسمی و روحی مواجه می شدند، سوالی است که باید توسط کادرفنی در نشست آتی شورای فنی تیمهای ملی پاسخ داده شود.

در این بین بسیاری از کارشناسان و اهالی کشتی به ترکیب تیم ملی برابر تیم آذربایجان هم خرده گرفته و معتقدند اگر جابجایی در دو یا سه وزن می‌شد، قهرمان جام جهانی را در همان گام نخست شکست می دادیم.

چه کسی بیشترین اختیار عمل را داشت؟
در تمام پیکارهایی که فرنگی کاران ما به مصاف حریفانی از آذربایجان، سوئد، آلمان و سپس ترکیه رفتند، نوعی رفتار تام الاختیار از سوی مدیرفنی تیم های ملی کشتی فرنگی دیده می شد که حتی بارها با اعتراض و گلایه‌های خودمانی شورای فنی و برخی پیشکسوتان همراه بود.

بسیاری از کارشناسان و پیشکسوتان حاضر در سالن بارها نسبت به رفتار مدیرفنی تیمهای ملی در خصوص نزدیک شدن به تشک کشتی در شرایطی که احد پازاج در حال کچ کردن فرنگی کاران بود معترض بودند. آنها بارها در اظهارات خود گفتند، سرمربی و مربی تیم ملی به هیچ عنوان استقلال عملی از خود نشان نداد و گویی تمامی تصمیمات و اتفاقات با نظرمستقیم مدیرفنی تیمهای ملی صورت می گرفت.

این ناکامی برای جوانان شیرین بود!
باید قبول کرد تا به امروز هیچگاه تمام توجه و نگاه‌ها به جوانان و آینده سازان کشتی فرنگی معطوف نشده بود. غیبت نفراتی همچون سوریان، نوروزی، عبدولی و رضایی در جام جهانی تهران، تلنگری بود به کشتی فرنگی ایران که ثابت کند با غیبت این نفرات دست ما تا بازی‌های المپیک برزیل همچنان خالی است.

از سویی دیگر عدم برخورد قاطع و موضع گیری جدی و مشخص کادر فنی نسبت به این فرنگی کاران که از حضور در جام جهانی شانه خالی کردند نیز، قاطعیت و جسارت متولیان امر را زیر سوال برد. البته این اتفاقات و پیامدهای منفی، به رغم افول جایگاه و محبوبیت همیشگی ستاره‌ها در جامعه کشتی، برای فرنگی کاران جوان تبعات خوشی را به همراه داشت و نشان داد کشتی فرنگی ایران نیاز به یک خانه تکانی و پوست اندازی اساسی دارد.

شاید اگر جام جهانی تهران با حضور همین بزرگان غایب برگزار می شد و یک عنوان قهرمانی دیگر در کارنامه ایران به ثبت می رسید، کمتر کسی یادی از جوانان آینده داری همچون رامین طاهری، پیام بویری و محمدرضا گرایی برای جانشینی بزرگان می کرد و حتی هیچ بعید نبود نفرات باتجربه ای همچون محسن حاجی پور و مهدی علیاری هم باید همچنان در سایه حریفان المپیکی خود باقی می ماندند.

پرونده جام جهانی بسته شد، اما…

رقابتهای جام جهانی کشتی فرنگی ۲۰۱۵ تهران با تمام فراز و فرودهایش به پایان رسید، اما نباید فراموش کرد فرصت زیادی تا بازیهای المپیک ۲۰۱۶ برزیل باقی نمانده و اگر متولیان کشتی فرنگی بازهم در کش و قوس استفاده از بزرگان غایب و بی انگیزه باشند، ناکامی‌های بزرگتری در انتظار کشتی ایران است.

باید از امروز با بسته شدن پرونده جام جهانی تهران و اتفاقات تلخ و شیرینش، پرونده دیگری با عنوان جوانگرایی و بازنشسته کردن برخی چهره‌های غایب و بی انگیزه باز شود تا کشتی ایران هم بزودی همانند روسیه و آذربایجان در هر وزن تیم ملی خود با ترافیک مدعیان ۶دانگ و با انگیزه همراه شود.