دسترسی ها

محمدحسین لطیفی در گفت وگو با خبرنگار سینمایی فارس در خصوص اینکه چگونه امید را می توان در فیلم های سینمایی نشان داد گفت: من فکر می کنم این موضوعی است که باید خیلی کارشناسی شود اما واقعیت این است که فیلمساز زمانی حق فیلم ساختن دارد که بخواهد مانند یک طبیب حرف بزند، اگر من هم مثل بقیه باشم و بخواهم در جامعه افسرده فیلم افسرده بسازم و افسرده حرف بزنم با فیلم خودم دارم تجویز افسردگی بیشتر می کنم.

* فیلمساز طبیب روح است و اگر نیست نباید اصلا پشت دوربین بایستد

وی افزود: بنابراین فیلمساز چه بخواهد و چه نخواهد طبیب روح است و اگر نیست نباید اصلا پشت دوربین بایستد. گفتن درد چیز مهمی نیست و در همه جای دنیا درد وجود دارد و اصلا بشر بدون درد بوجود نیامده است اما اینکه ما دردها را نشان می دهیم و یک روزنه امید داشته باشیم مهم است و در واقع باید بتوانیم برای این درد در فیلم هایمان درمان هم نشان دهیم و نشان دادن درد به تنهایی هنر نیست.

* اینکه کارگردان بخواهد ثابت کند توانایی ساخت فیلم در دو اتاق را دارد بدرد سینما نمی خورد

عضو هیات انتخاب جشنواره سی و دوم تصریح کرد: در بین فیلم های امسال یک کار اولی بود که پایان آن درست است که با مرگ تمام شد اما در این عشق یک عظمتی نهفته بود و به عنوان یک فیلمساز من به سازنده این فیلم احترام می گذارم چون احساس می کنم اگر فیلمش را با مرگ تمام می کند اما مخاطب را به عشق و جاودانگی می رساند اما در بسیاری از فیلم ها شاهد بوده ایم که کارگردان تنها خواسته بگوید من توانایی ساخت فیلم در دو اتاق را دارم و این به لحاظ سینمایی اصلا بدرد مخاطب نمی خورد.

* سینما با فیلم ساختن فرق می کند

کارگردان «روز سوم» ادامه داد: سینما با فیلم ساختن فرق می کند، سینما یعنی فیلم،سالن سینما و مردمی برای دیدن آن فیلم به سالن آمده اند. من می توانم فیلمی را بسازم که در جشنواره ای خاص عده ای از خواص آنرا ببینند اما سینما یک مبحث دیگری است که بایستی مولفه های دیگری هم داشته باشد. در این شرایط اجتماعی ما سینمایی داشته ایم که نمی دانستیم اسمش امید است و حتی یک بخش عظیمی از سینمای قبل از انقلاب فارغ از همه مسایل حاشیه ای سینمای امید بوده است.

لطیفی در ادامه این گفت وگو در پاسخ به این سوال که به نظر می رسد خلط مبحثی در مورد سینمای امید شکل گرفته و انگار سینمای امید ساخت فیلم کمدی است، در صورتیکه در تلخ ترین موضوع هم می توان پایان امید بخش ارائه داد و اینرا چگونه می توان در سینما ارائه کرد؟ گفت: یکی از کارهایی که من را به خاطر ساخت آن نقد کردند که شان لطیفی بعد از سال ها ساخت چنین کاری نبود سریال «دودکش» بود که از تلویزیون پخش شد اما آیا «دودکش» ماهیتی غیر از این داشت؟.

وی تصریح کرد: در «دودکش» تمام فقر اجتماعی، مشکلات اجتماعی و …. را مطرح می کنیم اما در پایان می گوئیم تنها با هم بودن می توانیم مشکلات را برطرف کنیم. در نهایت بارقه هایی از کنار هم بودن و امید به آینده را می توانید ببیند که در هر ژانری می تواند نفهته باشد.

* فیلمساز نباید تنها طرح مساله کند و پاسخ مساله را از مخاطب بخواهد

کارگردان فیلم «توفیق اجباری» در تشریح سینمای امید بیان داشت: سینمای امید یعنی اینکه وقتی مخاطب از سالن سینما بیرون می آید یک بخشی از مساله برایش حل شده باشد، نه اینکه ما فقط مساله طرح کنیم و به بعد بخواهیم جواب تمام مساله ها را مخاطب حل کند و فیلمساز نقش خود را به عنوان یک مصلح اجتماعی کنار بگذارد و انگار در یک صف ایستاده باشد که خودش هم حرف های همان صف را بزند، در حالیکه سینماگر باید بتواند برای مساله هایی که به مخاطب ارائه می دهد راه حل نشان دهد.

لطیفی در ادامه در پاسخ به چرا عموما در بین فیلمسازان نسل جوان ناامیدی در فیلم ها دیده میشود؟ اظهار داشت: شاید به این دلیل که این نسل خودشان نسل ناامیدی هستند، من خودم در یک بخشی واقعا به این نسل حق می دهم به دلیل اینکه وقتی جلوی رویشان را نگاه می کنند خیلی درخشان و روشن نیست اما با این حال باید بتوانیم نور امید را در فیلم به مخاطب ارائه دهیم.

* فیلمسازی که فقط درد را مطرح می کند فرقی با دستگاه کپی و زیراکس ندارد

این فیلمساز همچنین در پاسخ به این سوال که چرا چنین تفکری در بین فیلمسازان جوان شکل گرفته که ما تنها باید درد را نشان بدهیم و راه حل درد به عهده فیلمساز نیست؟ گفت: آنها مطرح کننده درد نیستند و مطرح کننده درد در واقع خود مردم هستند و فیلمسازی که فکر می کند تنها مطرح کننده درد است یک دستگاه کپی است. این خیلی زشت است که فیلمساز جوان و آینده دار با چنین فکری کند و در این صورت فرقی با دستگاه کپی و زیراکس ندارد چون اینگونه نمی شود حرف زد.

وی تاکید کرد: اما به این نسل حق می دهم چون با سختی جلو آمده اند و روبرویشان هم خیلی روشن نیست و خودش هم پر از درد است. البته نسل ما هم درد داشت اما همیشه یک نور امیدی در دل ما وجود داشت و افقی داشتیم، بشر با نور امید زنده است،از این منظر به نسل جوان حق می دهم اما باید خودمان در درجه اول یک نور امید در دلمان ایجاد کنیم و بعد آنرا به جامعه منتقل کنیم اگر اینکار را نکنیم در نهایت بیننده نخواهیم داشت و اگر بیننده نداشته باشیم نمی توانیم سینماگر باقی بمانیم.

عضو هیات انتخاب جشنواره سی دوم فیلم فجر در خاتمه در خصوص اینکه چند درصد از فیلم های جشنواره امسال در اکران 93 با استقبال مواجه خواهند شد اظهار داشت: تنها ده درصد فیلم های امسال قابلیت جذب مخاطب دارند و اگر بیننده با نگاه مهربانانه وارد سالن سینما نشود صندلی ها خالی می مانند و این را اول باید فیلمساز شروع کند، مسول حمایت کند و بینده به سالن بیاید که حداقل پروسه ای دو ساله است و اصلا نباید انتظار داشته باشیم که سال آینده با رشد مخاطب مواجه باشیم.