دسترسی ها

مبارکه نا– زهراسادات امیری/ بازهم ماه ذیحجه از راه رسید و افرادی که برخی از آنان، سال ها در لیست انتظار بودند؛ بالاخره توفیق زیارت حج نصیبشان شد. خوشحال بودند که به زیارت مرقد نبی اکرم (ص) و ائمه مظلوم و معصوم بقیع و حج بیت الله حرام، مشرف می شوند. با بدرقه و التماس دعای اقوام و دوستان، راهیِ سفر شدند. رفتند؛ ولی کسی نمی دانست این سفر، آخرین پرواز حاجی است! پرواز به سوی خانه خدا و خود خدا.

حاجیان، وارد مکه شدند. عده ای، در مسجدالحرام بودند که ناگهان جرثقیل، سقوط کرد و بنا بر استدلال عجیب مفتیِ عربستان، به سجده افتاد! این سجده نابه هنگام جرثقیل، باعث کشته شدن عده ای، از جمله دانشمندی ایرانی شد. دو روز بعد، هتلی در مکه، آتش گرفت؛ بین صفا و مروه، پنکه سقفی افتاد و … . اما در هیچ کدام از این حوادث، دولت عربستان، کمترین اظهار پشیمانی یا عذرخواهی نکرد.

پس از این اتفاقات، روز عرفه فرارسید. حاجیان در عرفات، دعای عرفه امام حسین (ع) را خوانده؛ از خدا برای خود و ملتمسین دعا، طلب آمرزش کرده و راهی مشعر و منا شدند تا رمی جمرات و سپس قربانی کنند. اما چه کسی می دانست قربانیِ امسال عید قربان، خودِ حاجی است نه گوسفند او؟!

دولت عربستان، در اقدامی عجیب، بدون هماهنگی با کاروان حُجاج، تمام راه ها غیر از یک راه باریک را بسته بود و حاجیان مجبور به طی طریق از همان، یک مسیر بودند. در این بین، به علت ازدحام جمعیت، گرمی هوا و بی تدبیری دولت سعودی، تعداد زیادی مجروح، مفقود و کشته شدند.

کشته شدن بیش از هزار نفر حاجی، در روز عید قربان، فاجعه ای بزرگ و دردآور برای همه مسلمانان و هر انسان آزاده ای بود. اما این بار هم دولت عربستان، کوچکترین تأثری از تبدیل بزرگترین عید مسلمانان، به عزای عمومی نداشته و شروع به فرافکنی و قضا و قدر و مقصر دانستن حاجیان و دیگر کشورهای اسلامی کرد. در حالی که سؤالاتی در این مورد مطرح می شود: آیا این فاجعه عظیم و کشته و مجروح شدن این همه انسان بی گناه، واقعاً امری اتفاقی و سهوی بود یا عاملی برای کم رنگ شدن توجهات جهانی به ظلم سعودی ها در یمن مظلوم و رخدادهای نیویورک؟

آیا کشته شدن بیش از صد نفر از ایرانیان و مفقود شدن بیش از دویست نفر که منجر به اعلام سه روز عزای عمومی از جانب رهبر انقلاب شد؛ اتفاق ساده ای بود؟

آیا عدم پذیرش دیدار آقای ظریف توسط همتای سعودی او و ندادن ویزا به وزیر ارشاد ایران، توسط دولت سعودی، اهانت به دولت و ملت ایران نیست؟ کاش اکنون که دولت سعودی، به راحتی دستانش به خون هزاران نفر در یمن و عربستان، آن هم در ماه حرام آغشته است و به دولت و ملت ایران، اهانت می کند؛ دولت ایران هم از خود اقتدار نشان داده و ناچار به خواهش از امیر کویت برای صحبت با مقامات سعودی نمی شد!

وقتی دولتی که خود را خادم حرمین شریفین، می داند؛ خائن به حرمین شریفین می شود؛ آیا شایسته است همچنان، امور حج دست آن دولت باشد یا بهتر است شورایی از مسلمانان جهان، عهده دار امور حج گردند؟ وقتی بنا بر اظهارات شاهدان عینی، چند ساعت، پس از این اتفاق، هیچ گونه رسیدگی از جانب سعودی ها نشده و مجروحان و شهیدان را با هم داخل کامیون ریختند و باعث کشته شدن شمار زیادی به علت تشنگی و عدم رسیدگی به موقع، شدند؛ هنوز می توان به مدیریت دولت عربستان برای برگزاری مناسک حج، امیدوار بود؟

از امروز، حاجیان ایرانی از سفر بازمی گردند. اما فرودگاه ها، به جای شادی غرق در عزاست. پلاکاردهای تبریک ورود حاجیان، جای خود را به بنرهای تسلیت دادند. خانم هایی بدون همسر و دوستانی بی یاور برمی گردند.

چقدر این مصیبت، انسان را یاد عزیزانمان در جبهه ها می اندازد! شاید تقارن این اتفاق با هفته دفاع مقدس ما، بی حکمت نبوده است. شاید اکنون، وقتی به دنبال مفقودین فاجعه منا می گردیم و برای سلامتی آنان ختم ذکر و توسل می گیریم؛ کمی از دلواپسی و چشم انتظاری پدران و مادران شهدای گمنام را درک کنیم! فقط سه روز از مفقود شدن شماری از هم وطنانمان می گذرد؛ اما هر لحظه همه منتظریم که خبر جدیدی شده و همه مفقودین، سالم برگردند. چه می کشد پدری که سی سال چشم انتظار فرزندش است؟ چه حالی دارد مادری که با ورود هر کاروان شهید، عکس پسرش را همراه خود می برد تا شاید نشانی از او بیابد؟

ملت ما می داند، هشت سال جنگ تحمیلی در دهه شصت هجری شمسی و اتفاقات امروز عربستان، تنها کار یک کشور عربیِ نوکر و سرسپرده نیست؛ بلکه این دولت ها توسط مستکبرین جهان حمایت می شوند. از این رو، شعار «مرگ بر آمریکا»، «مرگ بر انگلیس» و «مرگ بر اسرائیل» نزد ملت ایران، جاودانه خواهد ماند و هم زمان که بر آل سعود لعنت می فرستیم؛ اربابان او و ظلم هایشان را از یاد نخواهیم برد.

انتهای پیام/