مبارکه‌نا– محمدرضا باقری/ زمانی که نامت را جست‌وجو می‌کنم حتی لغت‌نامه‌ها نمی‌دانند تو چه هستی و چه‌کاره‌ای!؟
خبرنگار در بیشتر لغت‌نامه‌های فارسی به معنی «کسی که اخباری کسب می‌کند و برای روزنامه یا مجله می‌نویسد» است اما چگونه کسب کردن و عواقب برخی از کسب کردن را هیچ لغت‌نامه‌ای نمی‌تواند توضیح دهد.
خبرنگاران و اصحاب رسانه رکن چهارم دموکراسی هستند و در بین ۲۵ شغل برتر دنیا قرار دارند.
یکی از پرفشار و سخت‌ترین شغل‌های دنیا، خبرنگاری است و در شرایطی سال ۲۰۱۵ خبرنگار بالاتر از افسر پلیس و راننده تاکسی در هشتمین شغل پراسترس دنیا قرار گرفت.
خبرنگاران مشکلات و نیازهای جامعه را جست‌وجو می‌کنند و به واقعیت‌های تلخ پی می‌برند، برای منتشر کردن این نیازها و مشکلات آن خود را مسئول می‌دانند و نمی‌توانند بی‌تفاوت باشند، قلم می‌زنند و به جنگ کاستی‌ها، سهل‌انگاری‌ها و کمبودهای موجود می‌روند و این را هم می‌دانند که شاید در این قلم‌زنی‌ها و نوشتن‌ها تنبیه و تحقیر شوند اما عقب نمی‌کشند و ادامه می‌دهند.
خبرنگاران همیشه در بحران‌ها در کنار نیروهای امدادی به‌عنوان نخستین افراد حاضر می‌شوند و در دو بحران کشور، حادثه پلاسکو و حادثه تروریستی مجلس این حاضر بودن را نمایان کردند.
حرفه خبرنگاری روز، شب، تعطیل و غیر تعطیل، عزا و شادی و… نمی‌شناسد و هرزمانی که نیاز باشد باید درصحنه باشد و این‌گونه می‌شود که زندگی فرد را کاملاً تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
امروزه شاهدیم که همه سازمان‌ها وادارات برای کارکنان خود امتیازاتی قائل‌اند ولی خبرنگاران حتی یک تشکل صنفی مدافع حقوق خود ندارند و اگر هم دارند در تأمین رضایت همکاران چندان موفق نبوده‌اند.
فرقی نمی‌کند گزارشگر رادیو و تلویزیونی باشی یا خبرنگار روزنامه، خبرگزاری و سایت خبری و یا حتی عکاس و تصویربردار خبری، همه تو را به عنوان خبرنگار می شناسند.
خبرنگار از دیدگاه برخی مردم نجات‌دهنده و برخی از مسئولان اصلی‌ترین علل مشکلات جامعه هستند و جالب می‌شود زمانی که خبرنگار نباشد، حوادث و رویدادها دچار دیواری سکوت و سکون و باعث مرگ پدیده‌ها می‌شوند.
۳۶۴ روز در یک سال از دیدگاه برخی‌ها که کم هم نیستند خبرنگار، خبرنگار نیست و تنها در ۱۷ مرداد که به مناسبت سالروز شهادت محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی در مزار شریف، روز خبرنگار نامیده می‌شود، خبرنگار، خبرنگار است.
گاهی وزرا، گاهی معاونین و مشاورین رییس جمهور، گاهی بازیگران، گاهی سیاسیون و … سیبل خود را خبرنگاران قرار می‌دهند و انواع توهین‌ها را به خبرنگاران می‌کنند.
بارها شاهد توهین به خبرنگاران به دلایل متفاوت بوده‌ایم، خبرنگاری که به دلیل تهیه یک گزارش وسایلش شکسته می‌شوند، به دلیل انتقاد از یک مدیر از سالن جلسات بیرون کشیده می‌شود، به خاطر تهیه یک خبر کتک می‌خورد، به دلیل داشتن جناح سیاسی متفاوت ممنوع و ورود می‌شود و… آیا مانند این توهین‌ها و نامهربانی‌ها که در جهت رسالت خطیر اطلاع‌رسانی انجام می‌شود قابل توجیه است؟
در کنار مشکلات، توهین‌ها و نامهربانی‌ها، تنها و تنها عشق است که فرد را در جایگاه خبرنگاری نگه‌داشته است وگرنه سیبل شدن برای برخی‌ها قابل‌تحمل نیست.
مسئولان بدانند حمایت از خبرنگار در شعار دادن و مراسم روز خبرنگار خلاصه نمی‌شود بلکه حمایت از خبرنگار در عمل به اثبات برسد.
انتهای پیام/
Sunday, 24 November , 2024