دسترسی ها

به گزارش مبارکه نا- زهراسادات امیری/ در محرم سال 61هجری قمری کوفیانی که به امام حسین (ع) نامه نوشته و او را به کوفه دعوت کرده بودند؛ در جواب «هل من ناصر ینصرنی؟» امام (ع) سکوت کردند.به این هم، اکتفا نکرده و علیه پسر دختر پیامبر (ص) شمشیر و نیزه به دست گرفته و با او جنگیدند. خونش را مباح دانستند و خاندانش را اسیرکردند.

اما این، تمام ماجرا نبود. خون حسین (ع) راهنمایی شد برای همه آزادمردان جهان. به فرموده امام خمینی (ره) برای ملت ایران در قیام 15 خرداد و برای همه آنهایی که بر حکومت ستم قیام کردند. حسین (ع) کشتی نجات شد و هرکس خود را به آن رسانید؛ پیروز شد.

گرچه خلفای اموی و عباسی و حاکمان مستبد دیگر خواستند نام و یاد حسین (ع) را از دل مردم بیرون کنند؛ اما این عشق، چراغی است که خاموشی ندارد. هرسال نیز پررنگ تر از سال قبل، برای حسین مظلوم (ع) و غربتش عزاداری می شود.

ولی هنوز پس از گذشت حدود 1400 سال از واقعة عاشورا، فریاد یاور خواهی امام (ع) بلند است. هنوز حتی در بعضی عزاداری های محرم، فریاد «هل من ناصر ینصرنی؟» حسین (ع) به گوش می رسد و پاسخی دریافت نمی شود. چگونه می توان این درخواست امام (ع) را اجابت کرد وقتی با اختلاط زن و مرد در دسته های عزاداری و نگاه های گناه آلود، از هدف امام دور شده ایم؟

آیا با بدعت ها و تحریف های هر روزه و نو به نو در مراسمات عزاداری و بازگویی واقعه کربلا می توان به حقیقت قیام حسین (ع) دست یافت؟ شهیدمطهری چه زیبا گفت:«حسین (ع) در سه مرحله کشته شد: کشته تن، کشته نام و کشته هدف» متأسفانه امروز هدف حسین (ع) نزد عده ای فراموش شده است.

مگر نه اینکه امام حسین (ع) فرمود:«برای امر به معروف و نهی از منکر و اصلاح امت جدم قیام می کنم»؟ اما امروز اگر این فریضة واجب را انجام دهی؛ مورد آماج تهمت ها و توهین ها قرارخواهی گرفت. امروز اگر به بی حجابی خانم ها و به بی غیرتی آقایان، اعتراض کنی یا بگویی اول نماز حسین (ع) و بعد عزای حسین (ع) یا به بعضی مداحی ها که اصلا در شأن بزرگ مردی چون حسین (ع) نیست؛ انتقاد کنی؛ می گویند وارد دستگاه امام حسین (ع) نشو!

امروز اگر گفتی طبق عقل و نقل منابع تاریخی، عروسی حضرت قاسم (ع) در کربلا دروغ است؛ عده ای تو را مخالف دین می خوانند! امروز اگر در سالروز ورود اسرای خاندان عصمت و طهارت به کوفه، خانمی با اختیار خود جلو هزاران چشم نامحرم در بین آقایان بنشیند و خود را در معرض نگاهان آلوده قراردهد؛ باید سکوت کنی!

امروز دین شده لقلقه زبان عده ای که با نام دین و شاید در لباس دین، دین مردم را هدف قرارداده اند! و از تو می خواهند در این شرایط سکوت کنی و فقط نظاره گر باشی!! آیا می شود؟

آیا بر مسلمان شیعه رواست که بدعت ها را ببیند؛ تحریف ها را درک کند؛ تقابل سخن خوب و عمل بد را بفهمد و سکوت کند؟ فردا چه جوابی به حضرت زینب (س) بدهیم؟ چه بگوییم وقتی بگویند: «آنان که رفتند کار حسینی کردند؛ آنها که ماندند کار زینبی بکنند؛ وگرنه یزیدی اند.»؟

دین خود را فدای خوشایند دنیای چه کسانی بکنیم؟ تا کی هر سال یا سالی چند بار در سفر کربلا باشیم؛ آنجا موکب بسازیم؛ اربعین پای پیاده به کربلا برویم اما از راه و هدف حسین (ع) فرسنگ ها فاصله داشته باشیم؟ وقتی می توانیم بگوییم «یا لیتنا کنّا معک» (ای کاش با شما بودیم) که امروز به وظیفة خود عمل کنیم.

مگرنه اینکه هر روز عاشورا و هر زمین کربلاست؟ اگر کربلایی باشیم؛ هر روز می توان عاشورا آفرید. مگر گناه کوفیان چه بود؟ سکوت و عدم همراهی با حق، فریفته شدن به مال دنیا و ترس از دست دادن موقعیت دنیایی خویش و البته لقمة حرام که پذیرش سخن حق را برای آنان ناممکن ساخته بود.

امروز وظیفه داریم زینب گونه کار کنیم. مدافعین حرم در سوریه، در دفاع از حرم حضرت زینب (س) هستند. ما که اینجا در امنیت کامل هستیم؛ چرا زینب وار رفتار نکنیم؟ چرا به دنبال شناخت هدف حسین (ع) نباشیم؟ چرا اجازه دهیم توطئة دشمنان باعث گم شدن هدف قیام امام حسین (ع) حتی در عزاداری ها شود؟

چرا در برابر لعن های علنی که در بعضی دسته جات عزاداری علیه بزرگان اهل سنت می شود؛ سکوت کنیم با آنکه می دانیم دشمن به دنبال همین تفرقة بین مسلمانان است؟ چرا به خود اجازه دهیم به هر دروغی متوسل شویم تا مستمعین بیشتری جذب کنیم؟

چرا نگوییم اگر حسین (ع) تحریم آب را پذیرفت و با یاران اندکش جلو چندین هزار نفر لشکریان دشمن ایستاد؛ به دلیل ایمان به هدفش بود؟ چرا نگوییم امام (ع) چون آزادمرد بود؛ با آنکه می دانست آخر این راه جز شهادت خود و مردان خاندانش و اسیری زنان و کودکان نیست؛ تن به ذلت در برابر دشمن نداد و بیعت نکرد؟ و هزاران چرای دیگر… .

انتهای پیام/