دسترسی ها

بر این اساس، کریستین امانپور درباره موضوع هسته ای ایران و حمله چند سال پیش به این برنامه با استفاده از بدافزار استاکس نت گفت بدافزار به حدی قوی است که به روشنی می توان عنوان اسلحه سایبری را به آن اطلاق کرد.

الکس گیبنی درباره این ویروس گفت: ابتدا استاکس نت را کسی نمی شناخت تا اینکه کارشناسان امنیت سایبری درباره آن صحبت کردند و مطالبی نیز در نشریات درباره آن نوشته شد. دیوید سانگر نیز در نیویورک تایمز درباره آن مطلب نوشت. بعد از آن بود که ما نیز مطالعات عمیق تری را درباره استاکس نت شروع کردیم. استاکس نت پدیده جدی را کلید زد. شاید بتواند آن را با انداختن بمب اتمی روی هیروشیما و ناگازاکی مقایسه کرد. در واقع استاکس نت اولین بدافزاری بود که از مرزها عبور کرد و از محدود سایبری هم خارج شد و تاثیر خود را در دنیای واقعی نشان داد.

وی افزود: در واقع استاکس نت کنترل دستگاهها را به دست می گرفت و هدف آن سانتریفوژهای هسته ای در کارخانه نطنز ایران بود. استاکس نت باعث می شد سانتریفوژها با سرعتی بسیار بچرخند و در نهایت منفجر شوند و از کار بیفتند. در عین حال استاکس نت به حدی هوشمند بود که به مهندسان مرکز هسته ای ایران این پیام را می داد که همه چیز درست کار می کند. بنابراین استاکس نت باعث می شد تا مهندسان به وجود ویروس رایانه ای پی نبرند و به خودشان شک کنند.

الکس گیبنی افزود ویژگی های این ویروس طوری است که حتما باید یک دولت آن را طراحی کرده باشد. هیچ شکی نیست که استاکس نت عملیاتی بود که موساد و سیا آن را هدایت می کردند. همچنین کار فنی این عملیات را نیز «یونیداتی 200 » انجام می داد که معادل آژانس امنیت ملی آمریکا در اسرائیل است.

گیبنی گفت به لحاظ حقوقی، این کار حکم جنگ را داشت اما به شکل عملیاتی سری بود. در ابتدا ایرانی ها اصلا نمی دانستند که چه اتفاقی برای آنها می افتد. این ابزار طوری طراحی شده بود که بسیار سری باشد تا حکم اقدام جنگی را که معمولا آشکار است، پیدا نکند. هدف از این ویروس به تاخیر انداختن برنامه هسته ای ایران بود. همانطور که مایکل هیدن، رئیس سابق سیا هم گفته بود، هدف از این ویروس و عملیات سری این بود که نگذارند اسرائیل تاسیسات هسته ای ایران را بمباران کند که می توانست آمریکا را وارد جنگ با ایران کند.

انتهای پیام/