دسترسی ها

مبارکه نا– محمد رضا باقری/ نام مبارکش محمد است؛ دريای دانش را شکافت و اسرار علوم را آشکارا ساخت. به همین دلیل  لقب آن حضرت باقر يا باقرالعلوم است،
کنيه اش “ابوجعفر” بود . مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی(ع) است. بنابراين نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اکبر حضرت امام حسن(ع) و از سوی پدر به امام حسين(ع) می رسيد. پدرش حضرت سيدالساجدين، امام زين العابدين، علی بن الحسين(ع) است .
تولد حضرت باقر(ع) در روز جمعه سوم ماه صفر سال 57 هجری در مدينه اتفاق افتاد. در واقعه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سيد الشهداء کودکی بود که به چهارمين بهار زندگيش نزديک می شد .

حضرت باقر(ع) به علم و دانش و فضيلت و تقوا معروف بود و پيوسته مرجع حل مشكلات علمى مسلمانان به شمار مى رفت. وجود امام محمّد باقر(ع) مقدّمه اى براى اقدام به وظايف دگرگون سازى امت بود؛ زيرا مردم، او را نشانه هاى فرزند كسانى مى شناختند كه جان خود را فدا كردند تا موج انحراف ـ كه نزديك بود نشانه هاى اسلام را از ميان ببرد ـ متوقّف گردد.

آنان از اين رو قربانى شدند تا مسلمانان بدانند كه حكامى كه به نام اسلام حكومت مى كنند، از تطبيق اسلام با واقعيت آن به اندازه اى دوراند كه مفاهيم كتاب خدا و سنت رسول اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) در يك طرف و آن حاكمان منحرف در طرف ديگر قرار دارد.

امام باقر(ع) بر آن شد تا انحراف حاكمان و دورى آنان از حقايق اسلام را به مردم بفهماند و براى مسلمانان آشكار سازد كه چنان امورى تحقّق يافته است.

در موسم حج، از عراق و خراسان و ديگر شهرها، هزاران مسلمان از او فتوا مى خواستند و از هرباب از معارف اسلام از او مى پرسيدند. اين امر اندازه نفوذ وسيع او را در قلوب توده هاى مردم نشان مى داد.

از سوى فقيهان بزرگ كه وابسته به حوزه هاى فكرى و علمى بودند، مسائل دشوار در محضر او مطرح مى شد و گفتگو هاى بسيار با امام به عمل مى آمد، از او پاسخ مى خواستند تا امام را در تنگنا قرار دهند و در مقابل مردم او را به خاموشى وادارند، ولى آن حضرت با پاسخ هاى قانع كننده و مستدل و محكم خود آنان را به اعجاب وامىداشت.

حوزه علمى او براى صدها دانشمند و محدث كه تربيت كرده بود پايگاهى مهّم به شمار مى آمد.

امام باقر(ع) شيعيان خود را چنين وصف مىكند: «همانا شيعه ما، شيعه على، با دست و دل گشاده و از سر گشاده دستى و بى ريايى از ما طرفدارى مى كنند و براى زنده نگاه داشتن دين، متحد و پشتيبان ما هستند. اگر خشمگين گردند، ستم نمى كنند و اگر خرسند باشند از اندازه نمى گذرند. براى آن كس كه همسايه آنان باشد بركت دارند و با هر كس كه با آنان مخالف باشد طريق مسالمت پيش مى گيرند و شيعه ما اطاعت خدا مى كند.»

حضرت‌ امام‌ محمد باقر(ع‌) 19 سال‌ و ده‌ ماه‌ پس‌ از شهادت‌ پدر بزرگوارش‌ حضرت‌ امام‌ زین‌ العابدین‌ (ع‌) زندگى‌ کرد و در تمام‌ این‌ مدت‌ به‌ انجام‌ وظ‌ایف‌ خطیر امامت‌ ، نشر و تبلیغ‌ فرهنگ‌ اسلامى‌، تعلیم‌ شاگردان‌، رهبرى‌ اصحاب‌ و مردم‌، اجرا کردن‌ سنت هاى‌ جد بزرگوارش‌ در میان‌ خلق‌، متوجه‌ کردن‌ دستگاه‌ غاصب‌ حکومت‌ به‌ خط صحیح‌ رهبرى‌ و راه‌ نمودن‌ به‌ مردم‌ در جهت‌ شناخت‌ رهبر واقعى‌ و امام‌ معصوم‌، که‌ تنها خلیفه‌ راستین‌ خدا و رسول‌(ص‌) در زمین‌ است، پرداخت‌ و لحظه‌ اى‌ از این‌ وظ‌یفه‌ غفلت‌ نفرمود.

سرانجام‌ در هفتم‌ ذیحجه‌ سال‌ 114 هجرى‌ در سن‌ 57 سالگى‌ در مدینه‌ به‌ وسیله‌ هشام‌ مسموم‌ شد و چشم‌ از جهان‌ فروبست‌ . پیکر مقدسش‌ را در قبرستان‌ بقیع‌ (کنار پدر بزرگوارش‌) به‌ خاک‌ سپردند.

انتهای پیام/