آیت الله محمد علی مبارکه‌ای(ره) فقیهی ژرف اندیش، متکلمی توانمند، خطیبی پرآوازه، مجاهدی سترگ، مصلحی متفکر، ادیبی فرهیخته و شاعری برجسته، از مفاخر و اجله علمای مبارکه، اصفهان، ایران بلکه از مفاخر جهان اسلام به شمار می آید.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی مبارکه نا، آیت الله سید محمدعلی مبارکه ای در اواخر دوره‌ قاجاریه و اوائل عصر پهلوی می زیسته است. او را می توان به حق منادی وحدت جهان اسلام و نمونه‌ای از مرحوم سید جمال الدین اسد آبادی برشمرد.

 سفرهای مصلحانه آیت الله مبارکه ای (ره) به بیش از بیست کشور جهان از جمله هندوستان، حجاز، چین، انگلستان، عراق، سوریه، فلسطین، لبنان و دیگر کشورهای مختلف غربی و سخنرانی ها و دیدارهایش با شخصیت های برجسته‌ آن کشورها، از جمله دیدار مکررش با ملک عبدالعزیز (پادشاه وقت سعودی) و نیز گاندی (رهبر معنوی هندوستان)، شاهدی بر این حقیقت است.

این شخصیت بزرگ که زادگاهش مبارکه، خاستگاهش اصفهان و عرصه‌ی فعالیتش جهانی بوده است با استفاده‌ علمی و معنوی از محضر بزرگانی همچون حضرات آیات« شیخ عبد الکریم حائری یزدی، سید ابوالحسن اصفهانی، سید محمد باقر درچه ای، آخوند محمد کاشی، شهید سید حسن مدرس و تألیف بیش از 50 کتاب ارزشمتد از جمله “دانشوران و رجال اصفهان”، “کشف الملکات فی سموم المهلکات “، “ثمرات العلوم”، صراط المستقیم”، “سرادق دوشیزگان”و “دیوان شعرصفایی” از او عالمی جامع و مجاهدی ستبر پروریده که دنیای اسلام با آن ویژگی‌ها کمتر به خود دیده است.

تولّد و خاندان

وی در روز ۱۷ ذیقعده ۱۳۱۶ قمری برابر با روز ۹ فروردین ۱۲۷۸ شمسی در محله بازار (خیابان حافظ) مبارکه متولّد شد.نسب شریفشان با سی و سه واسطه به حضرت حمزه بن موسی بن جعفر علیهم السلام می‌رسد.اجداد وی در عهد شاه طهماسب صفوی از نجف اشرف به ایران آمده و در زمان شاه عباس در اصفهان سکونت نموده‌اند. جدّ اعلایش میر عبدالباقی از مشاهیر علمای زمان بوده که در فتنه افغان در مدرسه چهارباغ اصفهان به شهادت رسیده است. از میر عبدالباقی چهار فرزند ذکور باقی ماندکه یکی از آنان به نام سید محمد به مبارکه لنجان عزیمت و پس از رفع فتنه افغان به ارشاد مردم و اقامه نمازجماعت مبادرت نمود.

آیت الله مبارکه‌ای پنجمین نسل از دودمان میر عبدالباقی شهید است. جد سوم مبارکه‌ای نیز عالم عامل میرسیّد علی بن میر محمّد بانی مسجد پاچشمه مبارکه و از زمره خواصّ اصحاب حاجی محمّد ابراهیم کلباسی و سیّد محمّدباقر شفتی (بانی مسجد سید اصفهان) بوده که کراماتش زبانزد خاص و عام است.

پدر آیت الله مبارکه ای نیز میر سیّد علی موسوی نسب، عالمی زاهد و از شاگردان ملا حسن دهنوی، میرزاعبدالغفار تویسرکانی و میرزا محمّدهاشم چهارسویی بوده که از طرف میر سیّد محمّد، امام جمعه وقت اصفهان، به امامت جمعه مبارکه منصوب و از طرف ظلّ السلطان نیز امور قضاوت و ترافع منطقه به وی محوّل و نهایتا در هشتم ربیع الاول ۱۳۵۴ قمری در ۸۴ سالگی در مبارکه دار فانی را وداع و در ورودی آرامستان مبارکه به خاک سپرده می شود.

تحصیلات و اساتید

آیت الله مبارکه ای تا چهارده سالگی فارسی و مقدّمات عربی را در مبارکه نزد والد ماجد خوانده سپس به اصفهان عزیمت و نزد اساتید بزرگ آن زمان در مدرسة جدّه کوچک و مدرسة صدر به تحصیل می پردازد.

چنانکه از کتاب « خاطرات خودنوشت مبارکی » برمی آید وی در آن سالها که مصادف با جنگ جهانی اول و ایجاد قحطی مصنوعی در اصفهان بود، محضر بسیاری از فضلا و علمای اصفهان از جمله حضرات آیات: شیخ عبدالکریم گزی، آقا سیّد محمّدباقر درچه‌ای، میر محمّدصادق خاتون آبادی، میر سیّد علی مدرس نجف آبادی، سیّد ابوالقاسم دهکردی، علامه شیخ ابوالمجد محمّدرضا نجفی، آخوند کاشی، سید صدرالدین کوپایی و … را درک نموده و خاطرات تلخ و شیریتی از آن دوران که ۱۰ سال طول کشیده دارد.

سفرهای داخلی

آیت الله مبارکه ای در سال ۱۳۴۱ قمری برابر با ۱۳۰۱ شمسی از اصفهان به قم عزیمت  و از خرمن پر فیض حضرات آیات حاج شیخ عبدالکریم یزدی، سیّد ابوالحسن اصفهانی، میرزا محمّدحسین نائینی خوشه ها برچید.

ایشان بعد از چندی به تهران رفت و مدتی نیز از محضر آیت الله شهید سیّد حسن مدرّس و میرزا طاهر تنکابنی بهره برد. آنگاه  بعد از مدتی به خراسان کوچ و مدت سه سال از محضر پرفیض حاج آقا حسین قمی، میرزا محمّد آقازاده و آقای آقابزرگ حکیم استفاده کرد و همزمان به وعظ و خطابه در آن سامان اقدام نمود.

مبارکه ای مدتی نیز در شهر بیرجند از محضر شیخ محمّدباقر بیرجندی(صاحب کتاب شریف کبریت الاحمر) و حاج شیخ هادی بیرجندی بهره ها برد.

ایشان همچنین در سفر به دزداب (زاهدان) در طول یک ماه رمضان در خصوص اتحاد بین شیعه و سنی و مشترکات آنها به بحث و تبادل نظر می پردازد.

مبارزات و شهادت

آیت الله مبارکه ای با الهام از استاد گرانقدرش شهید سید حسن مدرس در مقابل خودکامگی های پهلوی اول و اقدامات به ظاهر متجددانه او نظیر احداث راه آهن، کشف حجاب زنان، اجباری کردن کلاه پهلوی و …با بیان کوبنده و قلم شیوای خود به افشاگری می پردازد به نحوی که مدتی به زندان می افتد!

ایشان در اوج اشاعه فرهنگ بی حجابی و بی بند وباری رضاخانی، با نوشتن کتاب “سرادق دوشیزگان در وجوب حجاب و لزوم نقاب” خشم دربار برمی انگیزد

آیت الله مبارکه ای همچنین با اطلاع از افکار ضد اسلامی احمد کسروی و فتنه بهائیت، با منبرهاو نوشتارهای خود با استناد به آیات الهی و روایات معصومین (ع) به افشاگری های لازم پرداخته و مردم را نسبت به خطر این عقاید خرافی و ضد دینی آگاه می نماید

و نهایتا نیز ایشان در اثر سعایت و توطئه دشمنان اسلام و تشییع، بعد از رفتن به منبر در تیمچه حاج کریم اصفهان توسط عوامل بهایی مسموم و به درجه رفیعه شهادت نایل می گردد و در هفتم رحب المرجب ۱۳۶۵ قمری برابر با روز جمعه هفدهم خرداد ماه ۱۳۲۵ شمسی بعد از تشییعی باشکوه در تکیه تویسرکانی در جوار پدر همسرش آیت الله سیّد محمّدباقر تویسرکانی بخاک سپرده می شوند.